نویسه جدید وبلاگ
 (1).jpg)
نویسه جدید وبلاگ
فراق
بسوزم من بسوزم از جدايي فراق مشكل ندارم آشنايي
زبس خود خورده ام گشتم كه بيمار ندانم كي رسَم در دست تيمار
خدا خواهم كه جانم هم نگيرد سبب سازم كه دوست ، دستم بگيرد\
به صد افسوس و درد همواره هستم بگيرم دست او هم شاد و مستم
فلق در بستِ معبود گشته است روز شفق آيد كه من باشم به صد سوز
چه شب آيد سكوت برمن محيط است سحر بنگش به روم، درب اذان بست
عجب دارم كه تنهايم در امروز كشم سوز و كشم سوز و كشم سوز
ز بد عهدي و بد قولي شدم گيج دو صد پرسيده ام ناگفته است هيچ
پريشان ازجدايي از فراقم كه با ظلمش بزد شمشير به ساقم
فغان دارم ندارد اعتنايم فرو ريزد كه آخر هم بنايم
به درياي خروشانش سوارم ندانم خود شوم غرق يا كه بارم
به موّاج پر از ناز دو زلفان گرفتارم اسير،آخر دهم جان
چنان گيسو كشد بر سايه رُخ كه از غمزه كشد آن موي در دُخ
چنان خنجر بسازد با دو ابرو به هر حالش كشد بر ما كه آن زو
دو چشمانش مثال است همچو خورشيد نگاهم مي كند باشم كه چون بيد
نویسه جدید وبلاگ
نویسه جدید وبلاگ
طاهره
اي طاهره تو سر پِتي كو دسمال و اسپا گِتي
تو كه ميري به مدرسه ز درس داري چه آيتي
اي بلبل غزل سرا ز گل داري حكايتي
تو بچه ي طوي دراز ز ما كني شكايتي
قصه بگو به مادرت باشيم كه هم ولايتي
( سروده ي دوم آبان ماه 68)
نویسه جدید وبلاگ
مرز دانش
مرز دانش كه ز گهواره بود تا لب گور
هركه اين راه برود هم بشود چشمه نور
گر بخوري همه گوشت هم بشوي مست به قوچ
شادمان گر بشوي بر عسلُ هم شاد كلوچ
مهد برخنده شوي چون همه يخچال و چه توچ
خواب خوش گر بكني هان همه هيچ، همه پوچ
چون به مردان حقيقت برسي از حضور
هر كه اين راه برود هم بشود چشمه ي نور
عالمان ختم مصافند به رباينده ي خود
قاصدان فهم حقايق نكنند ني سِرِ مُد
شاهدان ره بسپارند و كه مستغرق هُد
جاهدان جان بدهند مست خدايي چه هُدهُد
اهل دانش بشوي گل به سرانجام وبه جور
هر كه اين راه برود هم بشود چشمه ي نور
پاره سنگي كه ببيني كه ز آب گشته چه تور
ميل بر ماندن بي چشم و بگرديده چه كور
هر جفا كار خدا كرده فراموش حضور
چون نداري كه سواد طعنه زنند كه چه جور
چون كه موسي تو بِرَد تشنه ي دانش سِرِ طور
هر كه اين راه بروَد هم بشود چشمه ي نور
از غلامي نهراس چون كه كشي بار زمان
گر بيابي كه ز او دانش خود اصل جهان
دل ز دانش بشوَد سبزه ي ميدان توان
گر به جد آب حياتش بدهي دانش جان
چون كه ميرزا بشوي قائد بر مكتب حور
هر كه اين راه برود هم بشود چشمه ي نور
زلف در هم شده از باد خزان ، جمع بشود
اشك بر تارك جان گشته روان، جمع بشود
ميل بر عامه سواد است چه گران ، جمع بشود
لطف حق شامل مردان ،بدان جمع بشود
شُهرتي گر تُ بخواهي كه سواد است به حضور
هر كه اين راه برود هم بشود چشمه ي نور
عاشقان دانش ِ دل هم كه بجويند ز نگار
سوز مردان دراويش همه گلخن شده كار
بر مرادت غم استاد اجل مهر بهار
جان خود شسته ز گِل هاي چه شور رغم فگار
حال مست (حائر) شر منده بگيرد سر شور
هر كه اين راه برود هم بشود چشمه ي نور
(سروده ي يكم خرداد سال هفتاد شمسي)
